Radovi Uroša Đurića u stalnoj postavci Albertine
Muzej Albertina u Beču uvrstio je u stalnu postavku sedam radova umetnika Uroša Đurića iz Beograda, nastalih 90-ih godina 20. veka u okviru ciklusa “Bespredmetni autonomizam”.
Reč je o radovima nastalim 1995-97. godine, od kojih je šest rađeno tehnikom ulja na kartonu, a sedma slikaje ulje na platnu većeg formata Bespredmetni autonomizam: ubistvo ili dva najveća srpska slikara umirena svojom veličinom (1997).
Đurić je sa Stevanom Markušem objavio 1994. godine Manifest autonomizma, čiji je koncept zasnovan na projekciji ličnosti kao posrednika ideja. Terminom autonomija definisali su sopstvenu poziciju, čije je tumačenje “povinovanje sopstvenim zakonima”. Uspostavili su lični princip kao glavni princip za sve.
“Autoportret formira sopstveni istorijski utvrđen model, sa specifičnom osobinom u okviru koje prikaz autora dejstvuje kao deo sadržaja kroz uključivanje u predstavu. Ova slika se ne koristi kao jednostavan odraz slikara ili njegovih pripadnosti i sklonosti, već kao sredstvo za konceptualne manevre. Od kada smo počeli sa izlaganjem, oko 1990, moguli umetničke kritike i teorije su nas označili kao 'nove figurativce', najavljujući nas kao sledeću veliku stvar, drastične, provokativne, urbano-orijentisane predstavnike 'medijske generacije' - generacije koja je stekla znanje iz istorije umetnosti putem reprodukcija i ilustracija - ovisnike o stripu, naučnoj-fantastici i hororu, pop narkomane... Sve su to gluposti. Izgradili su nam postolje za spomenik: sve što je trebalo da uradimo jeste da naskočimo i zauzmemo pozu. Iznenađujuće, ali mi smo seli i napisali manifest, što je bila neobična stvar u devedesetim, ali poruka je bila oštra i precizna”, naveo je Đurić svojevremeno u intervjuu sa Geraldom Matom, objavljenim u publikaciji Interviews Geralda Mata (Kunsthalle Wien / Walther Konig, Keln, 2007).
Tretirajući celokupnu istoriju umetnosti kao mrtvi predmet, kao ready-made, Đurić je “uskočio u formalni element ikonografskog modela Maljeviča i oslobodio ga svih društvenih i istorijskih manipulacija, stavljajući ga u drugi kontekst, napunivši ga neočekivanim sadržajem”. Tako je počeo da radi portrete stvarnih ljudi, kanonizujući prijatelje i protagoniste beogradske umetničke scene. Frontalni portreti su bili izvedeni po ikonografskom obrascu Maljevičevog kasnog perioda, što znači da se identitet portretisanog lica ne prepoznaje, kao što je uobičajeno u portretnom slikarstvu, kroz crte lica, karakterizaciju pojave, već po datim atributima kao što su gest, ili lični afinitet za fetišizaciju odeće. Projekat je predstavljen u junu 1998. godine kao samostalna izložba u Salonu Muzeja savremene umetnosti u Beogradu “Bespredmetni autonomizam”.
Đurić aktivno izlaže od 1989. godine, a radovi mu se nalaze u mnogobrojnim javnim i privatnim kolekcijama širom Evrope i SAD. Njegov opus je od najranijih dana prisutan na međunarodnoj sceni, dok su njegovi radovi počev od 2001. godine predstavljani u Austriji u okviru samostalnih i kolektivnih izložbi u najznačajnijim institucijama (Kunsthalle Wien, Secession Wien, Museum Moderner Kunst Sammlung Ludwig Wien, Forum Stadtpark u Gracu, Viennafair u Beču...) kao i u brojnim publikacijama. Dela su mu zastupljena i u kolekcijama Museum Moderner Kunst Sammlung Ludwig u Beču i EVN sammlung u Maria-Enzersdorfu. Đurićev rad su prezentovali brojni domaći kustosi (Ješa Denegri, Branislava Anđelković i Branislav Dimitrijević, Dejan Sretenović, Nebojša Milenković, Lidija Merenik, Stevan Vuković, Svetlana Racanović, Zoran Erić...), kao i internacionalni (Harald Szeemann, Marina Gržinić, René Block, Lóránd Hegyi, Iara Boubnova, Jean-Jacques Lebel, Thomas Trummer...), te specijalizovani art-magazini širom sveta (Artforum, Flash Art, Spike, Art das Kunstmagazin, Camera Austria, Umělec, Balkon...).
Bespredmetni autonomizam: ubistvo ili dva najveća srpska slikara umirena svojom veličinom / Non-objective Autonomism: Murder or Two Greatest Serbian Painters Subdued by Their Own Eminence, 1997.
Muzej Albertina je osnovao vojvoda Albert od Saksonije-Tešena 70-ih godina 18. veka. Smešten je u palati nadvojvode Albrehta u centru grada, u blizini Bečke državne opere i hotela Saher. U Albertini se, između ostalog, čuvaju i dela Leonarda da Vinčija, Mikelanđela, Rafaela, Peter Paul Rubensa, Oskara Kokoške, Rembranta, Albrehta Direra, Gustava Klimta i Egona Šilea.
(SEEcult.org)
