Protestni 8-martovski marš
Ženski pokret i ove godine organizuje protestni marš 8. marta u Beogradu, kojim se pridružuje globalnoj inicijativi “Štrajk žena” usmerenoj protiv decenijske ekonomske nejednakosti, kriminalizacije i policijskog tlačenja, rasnog i seksualnog nasilja, kao i beskrajnog globalnog rata i terorizma.
Pod sloganom “Smrt fašizmu - sloboda ženama!”, Mreža Žene protiv nasilja, Labris - organizacija za lezbejska ljudska prava, Rekonstrukcija Ženski fond, Astra, Romska ženska mreža, Mreža Žena u crnom Srbije, Mreža žena Rasinskog okruga, Levi samit Srbije, Konsultacije za lezbejke i Plenum žena za štrajk, pozivaju na protestni marš 8. marta na Trgu republike u 17 sati.
Tim povodom upućen je proglas u kojem se ukazuje na opresivne politike patrijarhata i kapitalizma koje ugrožavaju radna, socijalna, reproduktivna i seksualna prava žena.
“Davno izvojevana prava i slobode koja su nam u nasleđe ostavili Antifašistički front žena i socijalistička modernizacija, a koja su radila na stvaranju uslova za dostojanstven život žena, pod konstantnim su udarima retrogradnih tendencija desničarskih politika. Ženski pokret od svog osnivanja nastavlja da se suprotstavlja svim praksama koje žene zadržavaju u potlačenom položaju.
Ove godine, pridružujemo se inicijativi žena širom sveta, od Argentine do Poljske, od Irske do Meksika, koje se pod parolom “Štrajk žena” okupljaju kako bi se suprotstavile decenijama ekonomske nejednakosti, kriminalizacije i policijskog tlačenja, rasnog i seksualnog nasilja, i beskrajnog globalnog rata i terorizma.
Ženski rad je slabo plaćen ili neplaćen, često se odvija u lošijim radnim uslovima i žene su neprestano izložene seksističkim praksama u okviru radnog mesta. One ujedno predstavljaju i radnu snagu u izrazito nesigurnom položaju, prinuđenu da radi poslove koje karakterišu prekarni uslovi rada, često i za nižu nadnicu i bez socijalnog osiguranja. Visoka stopa nezaposlenosti i niska proizvodnost u Srbiji, kao zemlji kapitalističke periferije vode retradicionalizaciji društva i vraćanju patrijarhalno shvaćenih ženskih uloga.
U vremenima krize žene su prve koje dobijaju otkaze, dok primena mera štednje smanjuje i broj radnih mesta upravo u onim sektorima u kojima žene čine većinu radne snage, i usluge tog istog javnog sektora koji se odnosi na brigu, čime se teret staranja vraća na žene. Nejednak položaj žena na tržištu rada dovodi i do njihovog posebno ugroženog položaja u starijem dobu - žene preko 65 godina su znatno izloženije siromaštvu. Na tržištu rada žene sa invaliditetom i Romkinje su višestruko ugrožene.
Kapitalističkom sistemu u kome živimo neophodan je i rad koji nigde nije priznat ni prepoznat kao takav. To je rad na reprodukciji radne snage - sve ono što se odvija u tzv “privatnoj” sferi kućnog rada - briga o deci, starima, kuvanje, peglanje, čišćenje, pranje itd. Kroz socijalizaciju se ove obaveze ženama nameću kao domen rezervisan za njih, ovakva podela rada se oprirodnjava kao jedina moguća i oduvek prisutna.
Retradicionalizacija društva koja se prepoznaje kroz jačanje desnih politika kako u svetu, tako i u Srbiji, čini da nasilje kojem su žene izložene bude legitimno. Samo jedan od oblika nasilja je i konstantan udar retrogradnih tendencija crkve i države na naša reproduktivna i seksualna prava. I na ovom planu, progresivne tekovine socijalizma u vidu vođenja politike planiranja porodice, uništene su restauracijom kapitalizma, koja je uz bujanje nacionalizma ojačala tradicionalističke ideje. U datom kontekstu, ne čudi promocija koncepta populacione politike, koja tretirajući pojedince kao objekte omogućava i njihovu zloupotrebu. Žene su, tako, svedene isključivo na njihovu biološku, reproduktivnu ulogu, i pod konstantnim su udarom propagande o ‘beloj kugi’ i ‘odumiranju nacije’. Ovakve politike su pre svega nacionalističke, i isključuju sve žene koje se ne uklapaju u ideju ‘heteroseksualne srpkinje’ - žene iz nesrpskih etničkih grupa, posebno Romkinje i Albanke; neheteroseksualne žene – lezbejke, biseksualne i trans žene i žene sa invaliditetom.
Umesto da obezbedi besplatno i svima dostupno zdravstvo, obrazovanje i mogućnost osnivanja porodice, mogućnost da pojedinci zaista planiraju budućnost u skladu sa svojim željama i da za te svrhe izdvaja naš novac, država bira da budžetska sredstva troši na finansiranje kampanja čiji je jedini cilj, u nedostatku ikakvih realnih osnova za planiranje i kreiranje porodice, zapravo samo ponižavanje žena.
Najmanje 251 žena ubijena je u Srbiji u proteklih 8 godina od strane partnera ili člana porodice. Svaka treća obraćala se nadležnim institucijama za pomoć. Prethodne godine samo nekoliko dana od početka sprovođenja novog Zakona o sprečavanju nasilja u porodici dve žene i jedno dete ubijeni su naočigled institucija. Ovi podaci ukazuju na visok stepen tolerancije društva na muško nasilje prema ženama, odsustvo blagovoremenog i sveobuhvatnog odgovora institucija. Muško nasilje prema ženama je zločin! Verovanje ženi koja prijavljuje nasilje institucijama ili se poverava bliskoj osobi prvi je korak na putu zaustavljanja nasilja.
Zato i danas marširamo u znak internacionalističke solidarnosti, antifašizma, i protiv svih politika koje ugrožavaju naše - ženske - živote. Smrt fašizmu, sloboda ženama!”, poručile su organizatorke protestnog marša.
Protestni marš je samo jedan u nizu događaja koji će biti održani u Beogradu i drugim gradovima u Srbiji povodom 8. marta, a mapu događaja, koju je tradicionalno pripremila Rekonstrukcija Ženski fond, moguće je preuzeti ovde.
(SEEcult.org)
