Preminula Zagorka Golubović
Profesorka Zagorka Golubović, jedan od utemeljivača socijalne antropologije u Srbiji i suosnivač osnivača Instituta za filozofiju i društvenu teoriju Univerziteta u Beogradu, preminula je 13. marta u Beogradu u 89. godini, nakon duge bolesti, potvrdili su za list "Danas" članovi njene porodice.
Zagorka Golubović, rođena 8. marta 1930. u Debrcu kod Šapca, živela je u Beogradu od ranog detinjstva, a u 14. godini postala je članica Saveza komunističke omladine Jugoslavije. Po završetku Drugog svetskog rata, diplomirala je filozofiju i najpre radila u Zemunskoj gimnaziji, a nakon toga u Četvrtoj beogradskoj gimnziji (1952-1954).
Asistent na Filozofskom fakultetu postala je 1957. godine, a 1960. izabrana je za poslanicu u Saveznoj skupštini. Nakon odbrane doktorata izabrana je za docentkinju kao prva antropološkinja na Univerzitetu u Beogradu.
Tokom 60-ih godina bila je članica redakcije i autorka brojnih radova u časopisu Praxis, a potom i učesnica Korčulanske letnje škole (1963-1974) kao jedina žena u najužem jezgru te uticajne filozofske grupacije. Presudno je uticala i na uvođenje predmeta Antropologija i Sociologija porodice na osnovnim studijama Odeljenja za sociologiju Filozofskog fakulteta u Beogradu, te u osnivanju i realizaciji poslediplomskih interdisciplinarnih studija antropologije na tom fakultetu.
Zbog podrške studentskoj pobuni juna 1968. godine i aktivnog učešća u njoj, sa sedmoricom kolega uklonjena je iz nastave i sa Filozofskog fakulteta, na osnovu Lex specialisa koji je Skupština Srbije donela u januaru 1975.
Do 1981. godine bila je bez posla, ali je držala predavanja kao gostujuća profesorka u Švedskoj, Velikoj Britaniji i SAD.
Od 1981. godine radila je kao naučni savetnik u Centru za filozofiju i društvenu teoriju Instituta društvenih nauka, a 1991. vratila se na Filozofski fakultet, gde je bila angažovana kao redovni profesor narednih pet godina. Potom je do odlaska u penziju 2001. godine radila na Institutu za filozofiju i društvenu teoriju.
Zagorka Golubović ostala je aktivna u nauci i javnom životu i nakon penzionisanja, a početkom 90-ih imala je zapaženu ulogu u antiratnom pokretu u Beogradu i aktivno je učestvovala u građanskim i studentskim protestima 1996-1997. godine.
I nakon demokratskih promena 2000. godine, kritički je analizirala ekonomsku tranziciju u Srbiji.
Dobitnica je nagrade "Vitez poziva" za pojedince koji su na najbolji način usaglasili svoju profesiju i savest 2007, "Verica Barać" za doprinos borbi protiv korupcije 2012. i nagrade za životno delo "Radomir Lukić" 2014.
*Foto: mc.rs
(SEEcult.org)
