Performans bez performansa

Performans Saše Asentića “Moja privatna biopolitika”, koji će biti izveden 11. februara u Magacinu u Kraljevića Marka u Beogradu, biće zapravo njegovo ukidanje u formi izvođenja uživo - predstavljanjem samo u formi video dokumentacije.

Performans Saše Asentića “Moja privatna biopolitika”, koji će biti izveden 11. februara u Magacinu u Kraljevića Marka u Beogradu, biće zapravo njegovo ukidanje u formi izvođenja uživo - predstavljanjem samo u formi video dokumentacije.

Tokom druge godine izvođenja, performans “Moja privatna biopolitika” je od rada in progress pretvaran u work in regress, pri čemu je u svakom sledećem izvođenju ukidan deo po deo žive izvedbe i prezentovan u vidu video dokumentacije.

U Magacinu u Kraljevciha Marka, u organizaciji TkH platforme, biće izveden na svoju drugu godišnjicu, kao poslednja tačka regresa, odnosno performans bez performansa.

Performans “Moja privatna biopolitika” od početka je zamišljen kao otvoreno istraživanje u polju savremenog plesa i performansa u istočnoevropskom tranzicijskom kontekstu.

Nastao je kao deo višegodišnjeg istraživačko - umetničkog projekta “Indigo Dance”, u koji su uključeni saradnici različitih profila - performer i kulturni radnik Asentić, balerina, plesačica i koreografkinja Olivera Kovačević Crnjanski, teoretičarka izvođačkih umetnosti i kulture i dramaturškinja Ana Vujanović i drugi, a realizuje se kroz različite formate rada: osim performansa, tu su i CD prezentacija “Bal-Can-Can Susie Dance” i istorijska arhiva / video instalacija “Tigrov skok” i “Recycle Bin - arhiviranje performansa na ivici praznine” kao njena dopuna.

Prema navodima Asentića i Ane Vujanović, taj rad pokušava raditi sa sopstvenim makro i mikro uslovima u kojima nastaje... Za početak - učiniti ih vidljivim, zbog specifikacije mehanizama i procedura proizvodnje plesa na domaćoj sceni, a zatim, intervenisati.

To je dovelo i do niza pitanja, koja su ostala bez jednoznačnih odgovora, a postala su i glavna intervencija koju taj rad pokušava da sprovede.

Reč je o problemima pozicioniranja u odnosima globalnih i lokalnih biomoći i biopolitika plesa, danas, u Srbiji.

“Kako tu locirati ‘sopstveni (privatni i javni) specifikum’? I šta sa njim uraditi imajući u vidu tenzije između lokalnih ideologija i globalnih očekivanja (od tih ideologija): evakuisati ga iz rada radi uspešne komunikacije (ili koketiranja?) sa globalnim, a to znači zapadnim, trendovima u koje taj specifikum nije uključen; ili na njemu zasnivati rad i po cenu neuspeha, tj. isključivanja iz pojmovno-programske mape internacionalne scene? Čak, da li je prva taktika ono što nam daje ‘pravo na diskurs’, ili se o tome odlučuje na nekom sasvim drugom mestu i sasvim drugačijim procedurama?”, naveli su autori.

Prema njihovim rečima, pokušali su da istraž koja su to “tela” utisnuta u telo koje pleše danas na domaćoj sceni, odnosno koja tela se kroz očekivanja hipotetičkog “zapadnog programatora, a time i gledaoca” projektuju gotovo kao genetski uslovljeno svojstvo / različitost onog drugog, koji/a dolazi iz ovog specifičnog konteksta?

Specifičnost tog konteksta je, u svojoj aktuelnosti, zapravo jako sumorna - taj kontekst nije deo Prvog sveta, nije EU, još uvek se zove Istok (mada se zapad više ne zove Zapad), postsocijalistički je u kapitalističkom svetu, i katastrofalno je tranzicijski, a da u tome nema ničeg od “fleksibilnosti i nomadizma” koji bi ga učinili egzotičnim.

Performans “Moja privatna biopolitika” neprestano se menjao - od premijere u februaru 2007. godine u Novom Sadu, preko izvođenja u nizu gradova, institucija i manifestacija širom Evrope.

Nakon godinu dana od premijere, konkretne društveno - umetničke prilike i realne okolnosti izvođenja rada same su dale neke odgovore, a istovremeno pokrenule nova pitanja. Rad je u celovitom obliku poslednji put izveden na svoju prvu godišnjicu, u februaru 2008. godine, ponovo u SNP u Novom Sadu.

U toj tački - a reflektujući činjenicu da je performans u međuvremenu počeo regularno da cirkuliše u evropskom sistemu savremenog plesa - autori su naveli da su se suočili sa iscrpljivanjem polaznog koncepta i otupljivanjem oštrice njegove problematike. U skladu sa tim, odlučili su da taj work-in-progreš pretvorimo u work-in-regreš.

Performans je tako tokom 2008. postupno pretvaran u arhivsku video dokumentaciju, a nakon samoukidanja performansa kao dela, počeće nova faza rada.

Plan je da tokom 2009. rade sa umetnicima na nastajućim plesnim scenama istočne Evrope, kao i na neevropskim scenama. Pored tih konteksta, koje se uobičajeno smatraju Drugim i Trećim svetom, autori žele da pokažu i da Drugi i Treći svet postoje i u srcu Prvog sveta, i da se Prvi svet i uspostavlja kao Prvi, evakuišući ih kao svoj negativitet.

“Moja privatna biopolitika” se tako u 2009. može očekivati i u velikim metropolama zapadne Evrope i SAD.

Performas je nastao u produkciji Per-art (www.perart.org) iz Novog Sada, u koprodukciji sa Centre national de la danse - Paris, research in residency (Theorem Dance residencies), a pripreman je u okviru treninga praktične dramaturgije THe FaMa u Beogradu i Dubrovniku, uz podršku DanceWEBa.

(SEEcult.org)