Lovely Days u Bolu
Dani video umetnosti 'Lovely Days' u Bolu na Braču predstavljaju od 16. do 21. avgusta radove umetnika iz regiona i sveta koje je moguće videti samo na retkim mestima i u galerijama, a izabrali su ih Ivan Ramljak, Branko Franceschi, pariski kolektiv Contexts, Dunja Blažević, Alban Muja i François Taillade iz Pariza.
Treći “Lovely Days” u Teatrinu "2 ferala" počinju radovima Karpa Ačimovića Godine, koje je odabrao Ivan Ramljak, filmski kritičar, reditelj i nezavisni kurator, koji trenutno uređuje program “Kratkog utorka” u bioskopu “Tuškanac” u Zagrebu i priprema se za snimanje svog novog dokumentarca “Kino Otok”.
Iako je Godina najpoznatiji po svom snimateljskom radu, uključujući kultne filmove “Rani radovi” Želimira Žilnika, dobitnika Zlatnog medveda u Berlinu 1969, i “Okupacija u 26 slika” Lordana Zafranovića, poslednji hrvatski dugometražni film u zvaničnoj konkurenciji Kana (1979), Godina je režirao od 1967. do 1972. nekoliko izuzetno šarolikih i inovativnih kratkih filmova. U njima je, kao i njegove kolege iz crnog talasa, “preispitivao” društveno-političku situaciju u zemlji, ali je to radio, kako je istakao Ramljak u obrazloženju selekcije, na samosvojan, a istovremeno estetski formalno rigorozan i konceptualan, ali i sadržajno razbarušen, anarhičan i duhovit način.
Karpo Godina, O ljubavnim vještinama ili film sa 14441 kvadrtom, 1972.
U izboru Ramljaka, biće prikazani “Gratinirani mozak Pupilije Ferkeverk” (1970, 13’), “Zdravi ljudi za razonodu” (1971, 14’), “O ljubavnim vještinama ili film sa 14441 kvadratom” (1972, 11’) i “I Miss Sonia Henie” (1972, 14’).
Istoričar umetnosti i kustos Branko Franceschi, upravnik Galerije umjetnina u Splitu, izabrao je radove petorice umetnika koji žive u različitim okruženjima i/ili pripadaju različitim generacijama, a iako zahvata širok raspon tema i umetničkih poetika, objedinjen je pozadinskim narativom koji gledaocima - kroz odnos pojedinca prema prirodi, istorijskim događajima
i rodu, oslikava kako današnje društvo tradicionalno muževne vrline snage, izdržljivosti i upornosti modifikuje u političke konstrukte časti, liderstva i vizionarstva. Performansi protagonista - najčešće samih autora - u rasponu od patosa i dostojanstva do zaigranosti i političke nekorektnosti, oblikuju razveden i dinamičan društveni krajolik u kojem se
formira savremeni muškarac.
Petar Bunić, Proglas o neuspjehu, 2013.
U izboru Frančeskija, 17. avgusta biće prikazani radovi Adela Abidina “Ping Pong” (2009, 3’44’’), Petra Bunića “Proglas o neuspjehu” (2013, 8’30’’), Mladena Miljanovića “Do you intend to lie to me?” (2011,14’), Zlatka Kopljara “K16” (2012, 10’42’’) i Nena Belćeva “Positive Message/Lord of the Rainbow” (2012, 53’’), “Negative Message/Middle Finger” (2012,1’15’’) i “The Rainbow is Nobody’s Property” (2012,1’).
Mladen Miljanović, Do You Intend to Lie to Me?, 2011, foto: Drago Vejnović
Za 18. avgust najavljen je progam “C’est quoi l’universel?” (Šta je to univerzalno?) pariske radne platforme Contexts, čiji je naslov preuzet iz intervjua sa umetnikom Meschacom Gabom, a obuhvata njegov video “MAVA” (2010, 9’39”), te radove Adriana Pacija “The Column” (2013, 25’44”), Glende León “Canalización” (2014, 3’22”) i Emilie Brout i Maxime Marion “Dérives” (2011-2013).
Contexts tim izborom videa želi da otvori i artikuliše različite pristupe ideji univerzalnosti, koju često uzimamo zdravo za gotovo iz evrocentrične perspektive. Contexts funkcioniše kao radna platforma osnovana 2010. godine, kada su Victoire Dubruel, Mari Linnman, Anastassia Makridou-Bretonneau i Pierre Marsaa odlučili da ujedine svoju stručnost iz polja umetnosti i društvenih pitanja. Osim što producira umetničke projekte, Contexts ima i svoj izložbeni prostor u jednom od najmlađih galerijskih distrikta u Parizu.
Dunja Blažević kustoskinja je programa najavljenog za 19. avgust pod naslovom “Srećno” (Good Luck), a predstavlja dve vrste video naracije, odnosno dve generacije umetnica poreklom iz Sarajeva - Danice Dakić i Lale Raščić.
Danica Dakić, Sretno - Good Luck, 2011.
Rad Danice Dakić “Sretno/Good Luck” (2011, 22’), filmska je forma koja nastaje na mestu susreta fikcije i dokumenta, stvarnog i nestvarnog, jave i sna, stvarajući ujedno i utisak režiranog, i artificijelnog, i autentičnog, te otvarajući niz kompleksnih pitanja o individualnim sudbinama, suodnosima čoveka, prirode, istorije, memorije i identiteta.
U “Prokletoj brani” (2010, 36’) Lale Raščić, smeštenoj u 2027. godinu, Tarik je mlad inženjer, a Merima je njegova ljubav. Stanovnike Lukavca će spasiti od poplave ako emituju radio dramu “Katastrofa” iz 2000. godine.
Dunja Blažević je od 1997. godine direktorka Centra za savremenu umetnost u Sarajevu (SCCA – do 2000. Soros centar za savremenu umetnost), a poznata je i po emisijama “TV Galerija” i “Petkom u 22” koje je radila početkom 80-ih kao urednica likovnog programa na TV Beograd. U tim emisijama uvela je nov koncept televizijskog programa - praćenje najrecentnijih likovnih tokova u zemlji i svetu, te produkciju video radova domaćih i stranih umetnika. Od 1990. do 1996. godine radila je u Parizu kao kritičarka i kustoskinja.
Program “Lovely Days” biće nastavljen 20. avgusta selekcijom kosovskog vizuelnog umetnika Albana Muje koju je nazvao “Kreativni gradovi i fantastična sela”. Prezentacija je fokusirana na istraživanje i redefinisanje “naših” gradova kroz video. Grad ne znači samo naš dom i stambeni prostor, već i mesto tranzicije, lavirinta, sastajališta, rada, druženja, prostora komunikacije i sukoba. U tom smislu, odabrani umetnici kroz svoja dela i individualne emocije prikazuju njihove stvarne/imaginarne gradove: najtamnije i najlakše, najednostavnije suočeno je sa neobičnim u jedinstvenom prirodnom zajedništvu.
Alban Muja, Germans are a bit scared of me, 2013.
U izboru Muje našli su se: Astrit Ismaili “First of All Is the History” (2012, 4’26’’), Driton Hajredini “Somewhere in Prishtina” (2004, 4’), Lulzim Zeqiri “Missing Portrait” (2011, 22’), Fitore Isufi -Koja “00:01:13:02” (2006, 7’), Leotrim Morina “Mashallah” (2014, 7’), Dren Latifi “The Big Wall” (2014, 5’35’’). Biće prikazan i Mujin rad “Germans are a bit scared of me” (2013, 14’45’’).
U završnici Dana video umetnosti, 21. avgusta, najavljen je program “Ples do smrti” sa radovima koje je odabrao François Taillade, direktor centra Le Cyclop iz Pariza.
Lindsay L Benedict, Laidies in Waiding, 2006.
U njegovom selekciji su Lorena Zilleruelo “Pasos” (2011, 23’55), Lindsay L. Benedict “Alpe di Pampeago, passo Lavazè” (2014, 3’), "Band o Butchers" (2006, film 16 mm, 3’), “Laidies in Waiding” (2006, film 16 mm, 3’) i Laëtitia Badaut Haussmann “And again, and again, and again” (2012, 5’35).
Prema navodima Tailladea, pokret je život i ples je jedan od njegovih izraza. “Film je dao novu istoriju plesu; pokret se sada može zabeležiti. Pokret je i ciklus života, a time i smrt. U prikazima iz istorije umetnosti ples smrti nalazimo već u srednjem veku. Ovaj izbor filmova i videa možda je memorija, čak i nesvesna, forme kroz duh plesa”, naveo je Taillade, koji je posebno zainteresovan za odnos umetnosti i prijateljstva, odnosno zajedničko stvaranje, bez obzira da li je zajedništvo više ljudi ili je to ukrštanje nekoliko disciplina.
Dani video umetnosti pokrenuti su u Bolu na Braču 2012. godine, na inicijativu umetnice Renate Poljak, u saradnji sa Centrom za kulturu Bol.
Fb strana manifestacije je lovelydaysbol, a program se nalazi i u Kalendaru Portala za kulturu jugoistočne Evrope SEEcult.org
(SEEcult.org)
