ARTikulacije (1)
Grupna izložba “ARTikulacije (1)” biće otvorena 27. oktobra u prostoru napuštene Evangeličke crkve u Pančevu, a prema zamisli umetnica Ivane Ivković i Tanje Juričan, to je prvi u nizu site-specific projekata čija će tematizacija biti aktuelizovana u korelaciji sa izabranim izložbenim lokacijama.
Na izložbi “ARTikulacije (1)” učestvuju umetnici Selma Selman, Aleksandrija Ajduković, Saša Tkačenko, Gildo Bavčević, Siniša Ilić, Jamesdin, Edita Kadirić i Emir Šehanović.
Teorija artikulacije u sociologiji, kako podsećaju autorke, pominje se prvi put u radu italijanskog filozofa i političara Antonija Gramšija (Antonio Gramsci), označavajući procese kojima vladajuće društvene klase prisvajaju kulturne forme i prakse za sopstvenu primenu. Teorija artikulacije, u tom smislu, upućuje na prepoznavanje kompleksnosti kulturnih polja, kao i na problematizaciju odnosa komponenti socijalnih formacija, te odnosa kulturne i političke ekonomije. Kulturne forme i prakse prema tom gledištu poseduju relativnu autonomiju, pošto ih socijalno-ekonomske strukture moći ne određuju, već se prema njima uodnošavaju. Kulturni odnosi i promene stoga nisu unapred određeni, već predstavljaju produkt pregovora, otpora, transformacija. U istom smislu, odnos kulturne proizvodnje i ekonomskih faktora predstavlja klizajući, problematičan i nekompletan objekat ideološkog rada i konstantne borbe. Artikulacija u jezičkom, odnosno muzičkom smislu, s druge strane, označava jasnost i razgovetnost, upućujući na funkcionisanje jezika, odnosno govora. Kao takva artikulacija objedinjuje probleme i izazove komunikacije, upućujući na moć i autoritet Drugog, te probleme i izazove identiteta, odnosno identifikacije, a kojima se istoimena izložba bavi u najširem smislu.
Izabrani umetnički radovi na tu temu odgovaraju pitanjima, mapirajući aktuelne odrednice identiteta, kao što su poreklo, polna i rodna ne/definisanost, emocije, klasne, političke i religiozne prilike, nostalgije, melanholije...
Prema navodima Ivane Ivković i Tanje Juričan, ambijent napuštene Evangeličke crkve u Pančevu prepoznat je iz tog ugla kao provokativan pripovedački prostor, i smeštanje postavke u isti imalo je za cilj angažovanje njegovih fizičkih i simboličkih granica.
Pitanje artikulacije u tom smislu, otvara se i tragom fragilne strukture anahronih socijalnih potreba, kakve su potreba za zajednicom i pripadanjem npr, ali i ukrštanjem njihove kolektivne / lične, biološke / političke, umetničke / naučne identifikacije.
(SEEcult.org)
