Preminuo Dragan Nikolić
Legendarni srpski glumac Dragan Nikolić preminuo je 11. marta u Beogradu u 73. godini posle duge i teške bolesti, ostavivši iza sebe niz nezaboravnih filmskih, pozorišnih i televizijskih uloga po kojima će ga pamtiti generacije na prostoru širom bivše Jugoslavije.
Nikolić je jedinstvenom glumačkom igrom, prividno bez napora, sa velikom sugestivnošću i neponovljivim duhovnim šarmom udahnuo život kultnim antiherojima među kojima su: Džimi Barka, legendarni Flojd, neodoljivi Prle, šarmer Popaj, divlji Vlah-Alija, gradski vitez Urke... podsetilo je Atelje 212 povodom njegove smrti.
Posle više od stotinu briljantno odigranih uloga, u kojima je pokazao da podjednako uspešno može da igra i neznane nacionalne junake, i romantične zavodnike sa građanskim ili polugrađanskim pedigreom, likove sa sumnjivog vrha i nesumnjivog društvenog dna, Nikolić je bio glumac bez koga se ne može ni zamisliti domaća filmska i pozorišna umetnost, istaklo je Atelje 212 u kojem je igrao od kraja 60-ih.
Rođen u Beogradu 20. avgusta 1943. godine, Nikolić je posle studija glume na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu, započeo filmsku karijeru glavnom ulogom u filmu Živojina Pavlovića “Kad budem mrtav i beo” (1967.) godine, za koju je (sa ulogom u filmu “Tri sata za ljubav”, F. Hadžića) nagrađen diplomom na Filmskom festivalu u Puli 1968. godine. U svojoj prvoj velikoj ulozi zablistao je kao Džimi Barka, sezonski radnik labilnog morala koji pogine, a da nije našao mesto u društvu i u životu (što je osobina i mnogih njegovih kasnijih likova). Pavlovićev film je u mnogim anketama filmskih kritičara proglašavan za jedan od tri najbolja stvorena na južnoslovenskim prostorima.
Kad budem mrtav i beo
Ovaplotivši legendarni lik mladog prevaranta, secikese i zavodnika devojaka i žena iz uboge provincije i periferije normalnog života, obojivši ga nehotičnim humorom i diskretnom samoironijom, Nikolić je već tim junakom nagovestio svoje buduće glumačke kreacije: palanački sanjari, večiti gubitnici, šarmeri na prvu loptu, mladići koji žive tu pored nas, a ponekad i u nama. Glumačko sazrevanje, sa nizom uspelih kreacija likova iz svoje generacije, donelo mu je 1985. godine Oktobarsku nagradu Grada Beograda za “kreativnu sposobnost da uzbudljivo predoči lik velikog psihološkog raspona” - ulogom nasilnika Gare u filmu „Život je lep“ B. Draškovića.
Glavne i veće sporedne uloge ostvario je u više od 80 filmova, među kojima su “Horoskop” (B. Drašković), “Bube u glavi” (M. Radivojević), “Uloga moje porodice u svetskoj revoluciji” (B. Čengić), “Mlad i zdrav kao ruža” (J. Jovanović), “Beg” (M. Radivojević), za koji je nagrađen na Festivalu u Nišu nagradom „Car Konstantin“ 1972, “Kičma” (V. Gilić), “Nacionalna klasa” (Goran Marković), za koji je takođe dobio “Cara Konstantina” 1979, “Ko to tamo peva” (S. Šijan), “Banović Strahinja” (V. Mimica), u kojem je za ulogu turskog pljačkaša Alije nagrađen Zlatnom arenom u Puli 1981, “Sezona mira u Parizu” (P. Golubović), “Nešto između” (S. Karanović), “Balkan ekspres” (B. Baletić), “Obećana zemlja” (V. Bulajić), “Urnebesna tragedija” (G. Marković), “Bure baruta” (G. Paskaljević), “Poslednji krug u Monci” “(A. Bošković), Podzemlje” (E. Kusturica), “Zona Zamfirova” (Z. Šotra), “Turneja” (G. Marković)...
Mlad i zdrav kao ruža
Nastupao je i u kratkim igranim filmovima i na televiziji, a ogromnu popularnost doneo mu je lik Prleta u filmovima i TV seriji “Otpisani” (1974) i “Povratak otpisanih” (1976) u režiji Aleksandra Đorđevića.
Kao stalni član ansambla Pozorišta Atelje 212, u kojem je bio od 1969. godine, ostvario je mnogo uloga i vrlo uspešnu pozorišnu karijeru – Generalska užina (Rober), Veza (Kauboj), Kosa (Berger), Rano jutro (Len), Ziger-Zager (Hari Fliton), Derviš i smrt (Muselim), Lulu (Džek Trbosek), Tom Pejn (Tom Pejn), Maratonci trče počasni krug (Đenka Đavo), Sladostrasnici-Karamazovi (Mladi gospodin), Portnojeva boljka (Aleksandar Portnoj), Molijer (Markiz d'Orsinji), Kod lepog izgleda (Maks), Seljaci, radnici i prirodna inteligencija (Miodrag), Višnjevi sad (Petar Sergejevič Trofimov), Protuve piju čaj (Čeda), Svadba (Maks), Dekameron 81 (Lekar), Priče iz bečke šume (Alfred), Metastabilni graal (Kardinal Pjetro Gašpari), Prosjačka opera (Mekhit), Sveti Georgije ubiva aždahu (Gavrilo Vukotić), Filumena Marturano (Domeniko Sorijano), Peg srce moje (Brent), Posetilac (Nepoznati)...
I u Zvezdara teatru veoma uspešno igrao je u predstavama: Ptic i ptica, U plamenu strasti, Malo ljubavi, malo mržnje i Urnebesna tragedija. U Beogradskom dramskom pozorištu igrao je u Frederiku (Frederik)...
Tokom dve sezone 1982. i 1983. godine igrao je u pariskom Theatre de la Vill glavne uloge u predstavama “Na dnu” Maksima Gorkog (lopova Vaska Pepela) u režiji rumunskog reditelja L. Pintiliea i u predstavi “Majstor i Margarita” M.A. Bulgakova (Isusa Hrista) u režiji M. Šerbana.
Dobitnik je svih značajnih filmskih nagrada, uključujući nagradu za životno delo “Pavle Vuisić” 2000. godine, kao i kao i Zlatni pečat Jugoslovenske kinoteke.
Datum komemoracije i sahrane biće naknadno objavljen.
Nikolić je već duže vreme bio lošeg zdravstvenog stanja, a njegova supruga Milena Dravić, takođe slavna glumica, morala je da pre godinu dana i javno da apeluje na medije da prekinu medijski linč i prestanu da objavljuju senzacionalističke napise o njegovoj bolesti.
(SEEcult.org)
