16. Joakimfest – Život posle, 30 godina od raspada Jugoslavije
Pozorišna publika u Kragujevcu omaće priliku da na 16. Joakimfestu vidi sedam predstava iz Srbije i regiona u selekciji Branislave Ilić, koje će, kako je izrazila nadu, uspeti da svojim temama, scenskim promišljanjem i estetikom, ispričaju priču o životu posle 30 godina od raspada Jugoslavije, ali i da nadigraju koronu.
Zatvorena pozorišta, nemogućnost putovanja, nepoznat budžet, neizvesno održavanje festivala usled pandemije kovida 19... sve su to okolnosti sa kojima se susreću svi selektori koji pokušavaju da osmisle koncept za neki od mnogobrojnih jesenjih pozorišnih festivala. “U pozorištu je sve moguće”, dobar deo nas i dalje u to veruje, ali kako u tolikoj neizvesnosti, projektovati i osmisliti koncept koji bi trebalo da nosi i potencijal visokog stepena ostvarljivosti? A dramaturško pitanje u ovim okolnostima, bilo bi, postoji li tema koja je u stanju da na sceni “nadigra“ korona virus i njegovu dominaciju u našim životima? Možemo li još uvek da zamislimo život posle korone?, navela je Branislava Ilić u obrazloženju selekcije, napominjući da je njena prva odluka bila da ne uzima namenski pravljene predstave na temu virusa. Druga odluka bila je vezana za prostorno određenje da sve predstave budu sa prostora bivše Jugoslavije, i to zato što su se na tom prostoru, za razliku od nekih drugih, uz sva ograničenja i probleme, predstave ipak i radile i igrale, a drugo i još znacajnije – zato što je pre tačno 30 godina započeo raspad nekada zajedničke države.
“I da preduhitrim sve antijugoslovene i razočaram jugonostalgičare, Jugoslavija nije tema moje selekcije. Trideset godina je dovoljno dug period da skeniramo ovaj prostor kroz teme kojima se teatri ali i neki novi mladi pozorišni ljudi bave. Život posle je moj intimni, subjektivni pogled na ovaj prostor i teatar, 30 godina posle”, navela je Branislava Ilić, koja je za 16. Joakimfest odabrala predstave “Upotreba čoveka” prema romanu Aleksandra Tišme u dramatizaciji Fedora Šilija i režiji Borisa Liješevića - koprodukciju Novog tvrđava teatra, Grada teatra Budva, Novosadskog pozorišta (Újvidéki Színház) i East West Centra iz Sarajeva, zatim “Naš magacin” (Naše skladišče) Tjaše Mislej, u režiji Mateje Kokol i produkciji Prešernovog gledališča iz Kranja, “Kao da kraj nije sasvim blizu” Maje Pelević, u režiji Nikole Zavišića i izvođenju Bitef teatra iz Beograda, “Samo glas” Nine Plavanjac, u režiji Marjana Nećaka i produkciji Makedonskog narodnog teatra iz Skoplja, “Bludni dani kuratog Džonija” prema romanu Filipa Grujića, u dramatizaciji Dimitrija Kokanova i režiji Jovane Tomić, u izvođenju Novosadskog pozorišta, “I Konje ubijaju zar ne” prema romanu Honora Mekoja, u dramatizaciji i režiji Martina Kočovskog, u produkciji MNT-a iz Bitolja, koji će publika videti u formi snimka, te “Sedam strahova” prema romanu Selvedina Avdića, u dramatizaciji Emine Omerović i Selme Spahić, koja potpisuje i režiju, u koprodukciji Bosanskog narodnog pozorišta Zenica i Festivala bosanskohercegovačke drame.
Prema navodima Branislave Ilić, izbor bi bio potpuniji u koncepcijskom zaokruženju da su se u njemu našle i predstave “Moj muž” Rumene Bužurovske u režiji Ivane Đilas i izvođenju Slovenskog narodnog gledališča iz Ljubljane i “Teorija zavere”, autorski projekat Filipa Jurjevića, Marine Lisjak i Marine Pejnović, u produkciji Satiričnog kazališta Kerempuh iz Zagreba.
*Foto: Knjaževsko-srpski teatar
(SEEcult.org)
