Preminuo Pako de Lusija
Čuveni španski gitarista Pako de Lusija (Paco de Lucia), najpoznatiji po izvođenju flamenko muzike, iznenada je preminuo u 67. godini u Meksiku.
De Lusija je preminuo od srčanog udara, dok se igrao sa svojom decom na jednoj plaži u Meksiku. Vest o smrti proslavljenog gitariste saopštile su 26. februara gradske vlasti Alhesirasa, njegovog rodnog grada u Andaluziji na jugu Španije, preneli su svetski mediji.
Alhesiras je proglasio dvodnevnu žalost povodom smrti De Lusije, koju su gradske vlasti opisale kao nenadoknadivi gubitak za svet kulture i posebno za Andaluziju.
De Lusija je živeo poslednjih godina i u Meksiku, i u Španiji.
Proslavio se još 70-ih serijom albuma flamenko muzike, a svirao je i klasičnu gitaru i džez. Doprineo je modernizovanju španske flamenko tradicije i njenom promovisanju publici širom sveta.
Rođen kao Francisko Sančez Gomez (Francisco Sanchez) 21. decembra 1947. godine u porodici romskog porekla. Umetničko ime preuzeo je od majke Lusije - u njenu čast.
Svirao je gitaru od pete godine i odrastao u okruženju Roma, kako je svojevremeno izjavio za časopis “Guitar Player”.
“Moj otac i sva moja braća svirali su gitaru, pa sam je slušao i pre nego što sam progovorio. Pre nego što sam počeo da sviram i ja, znao sam već svaki ritam flamenka. Znao sam osećanja i značenje te muzike, pa sam, kada sam počeo da sviram, išao direktno na zvuk koji sam imao u ušima”, izjavio je svojevremeno De Lusija, koji je u 18. godini snimio prvi album s gitaristom Rikardom Modregom “Dos Guitarras Flamencas”.
Ubrzo je objavio još dva albuma do 1968. godine, kada počinje i njegova antologijska saradnja sa Kamaronom de la Isla, po mnogima najvećim flamenko pevačem, koji je preminuo 1992. Snimili su niz albuma 70-ih godina 20. veka, koji su bili inspiracija za pokret novog flamenka (Nuevo Flamenco).
De Lusija je ukupno objavio više od 25 studijskih i koncertnih izdanja. Njegovo prvo planetarno popularno delo bio je album “Entre dos Aguas”, koji je držao prvo mesto u Španiji punih 20 nedelja. Ubrzo zatim izlazi i prekretnički album “Almoraima” (1976), na kojem je predstavio flamenko u dubokoj vezi sa brazilskom rumbom, što je tom žanru dalo do tada nečuvenu atraktivnost.
Međunarodno interesovanje za De Lusiju preneto je i preko Atlantika, pre svega zahvaljujući bestseler-albumu “Friday Night In San Francisco” (1981), na kojem je svirao s Džonom Meklaflinom i Al di Meolom.
De Lusija je 1981. godine okupio i grupu u kojoj su bila njegova braća Pepe i Ramon, a pored perkusija, uveo je i duvačke instrumente, pre svega flautu i saksofon. Sve češće su se pojavljivali i plesači na njihovim koncertima.
Pisao je i muziku za filmove, u kojima se i sam povremeno pojavljivao, kao u verziji “Karmen” španskog reditelja Karlosa Saure iz 1983. godine. Radio je, između ostalog, i muziku za filmove “Vrelina” Stivena Frirsa i “Ljubav u Barseloni” Vudija Alena.
De Lusija je posebno zapamćen i po dokumentarcu “Light and Shade” iz 1994. godine, koji se pojavio u isto vreme kada je španski skulptor Načo Falheras otkrio grandiozni spomenik koji mu je podignut u Alhesirasu ispod kolosalne gibraltarske stene.
Među komercijalno najuspešnijim njegovim filmskim pesmama bio je duet sa Brajanom Adamsom “Have You Ever Really Loved A Woman” za film “Don Huan de Marko” u produkciji Frensisa Forda Kopole. Ta pesma je čak pet nedelja bila na prvom mestu američke top liste.
De Lusija je 2004. godine dobio prestižnu špansku nagradu Princ od Asturije za dostignuća u oblasti umetnosti, kao “najuniverzalniji flamenko izvođač”.
Žiri je tada istakao De Lusijin stil kao inspiraciju za mlade generacije, navodeći da je zahvaljujući tome postao jedan od najboljih ambasadora španske kulture širom sveta.
De Lusija je bio i jedan od omiljenih gitarista na ovim prostorima, a 2010. godine je i započeo svetsku turneju dvočasovnim koncertom u krcatom Sava centru u Beogradu, u okviru 11. Gitar art festivala. Potom je 2012. godine bio i najveća zvezda 44. BEMUS-a u Beogradu.
I ranije je nastupao u Beogradu, kao i u gradovima u regionu - Zagrebu, Ljubljani, Sarajevu, Splitu, Rijeci...
(SEEcult.org)
